Etap starań o dziecko określam jako jedno z najtrudniejszych doświadczeń w moim życiu. To czas, który zostawił piętno na moich emocjach, stosunkach z najbliższymi i samą sobą. Z pewnej siebie kobiety, dla której świat zdawał się nie mieć żadnych barier i której nic nie stało na drodze do samorealizacji, stałam się dziewczynką, która szuka jakiejkolwiek dziury, żeby móc się w niej schować przed światem.
Coraz głośniej mówi się o tym, że niepłodność zawsze dotyczy pary, a nie jednostki. A jednak wiele kobiet w prywatnych rozmowach skarży się na poczucie osamotnienia w obliczu starań o upragnione dziecko.
Rady o zachowaniu spokoju czy „wrzuceniu na luz” działają jak czerwona płachta na byka dla osób borykających się z niepłodnością. Etap starań o dziecko bywa wyczerpujący i destabilizuje wiele obszarów życia pary
Wiele osób na słowa „in vitro” reaguje pewną dozą dystansu – żeby nie powiedzieć lękiem. To zrozumiałe, ponieważ w wielu społeczeństwach tematy niepłodności i metody wspomaganego rozrodu są nadal tabu. Na tle Europy Polska szczególnie się wyróżnia pod tym względem.
Czy można wierzyć i jednocześnie podejmować leczenie niepłodności metodą, która budzi kontrowersje wśród wiernych? Ile trzeba mieć w sobie miłości, żeby iść po marzenia jednocześnie nie odrzucać tych, którzy w pewnym sensie odrzucają ciebie z powodu twoich wyborów?
Ile razy słyszałaś, że cuda w niepłodności się zdarzają? Pewnie nie raz słyszałaś, że bratowa koleżanki szwagra właśnie jest w ciąży w wyniku takiego cudu. A ty? A ty masz wrażenie, że wszystkie cuda zdarzają się innym i jakimś dziwnym trafem skutecznie omijają twoją macicę… Ile masz w sobie jeszcze siły by trwać w wierze?
Szacuje się, że do 2050 roku czynnik męski niepłodności będzie dotyczył aż 50% przypadków zdiagnozowanej niepłodności wśród par starających się o dziecko. Skróty myślowe i stereotypy dotyczące przeżywania choroby niepłodności mężczyzn i kobiet są nie tyle krzywdzące, ile po prostu „out of times”.
Ile optymizmu trzeba w sobie mieć, aby żyć z niepłodnością z uśmiechem na twarzy? Okazuje się, że nawet najwięksi optymiści w zderzeniu z niepłodnością muszą ponosić ogromne koszty emocjonalne aby móc każdego dnia uśmiechnąć się i mieć siłę do dalszej walki.
Dzisiaj historia kobiety, która o możliwość czerpania radości z rodzicielstwa walczyła wiele lat. Uśmiech, który dzisiaj wydawałoby się nie zdradza nic z trudnych przeżyć na drodze do macierzyństwa, w rzeczywistości skrywa kruchość, wdzięczność – a ja osobiście widzę w jej uśmiechu jeszcze niedowierzanie.
Jestem szczęściarą, cholerną szczęściarą bo już jestem mamą! Inni, moi znajomi, dalsze i bliższe przyjaciółki, koledzy, fajni faceci i szczęśliwe pary nie mają takiego szczęścia. Ba, mogą nigdy nie zaznać radości z rodzicielstwa i cierpią. Żyją w ukryciu, walcząc z demonami własnymi i tymi z których nie brakuje w naszym społeczeństwie.
