Jednym z największych dylematów, przed którym staną prawie wszyscy rodzice, których pociechy przyszły na świat dzięki metodzie in vitro, jest pytanie o to, czy będą chcieli powiedzieć swoim dzieciom o tym, że przyszły na świat dzięki leczeniu i procedurze wspomaganego rozrodu.

Ludzie mają skłonność do traktowania swoich chorób, jak przeciwników. To chyba całkiem naturalne podejście, wszak ciężkie choroby mogą śmiertelnie nam zagrażać. Kiedy na szali pojawia się życie, to budzi się w nas wola walki. Niekiedy mówi się nawet, że to właśnie ta wola i pragnienie pokonania choroby prowadzi do cudownych ozdrowień.

Mówiąc o niepłodności, nie sposób pominąć kwestii wpływu tej choroby na zdrowie
mentalne. W zasadzie można powiedzieć, że niepłodność i depresja tworzą błędne koło, z
którego bez pomocy specjalisty nie sposób wyjść. Stres i depresja to częste konsekwencje
bezowocnych starań o dziecko.

Mówiąc o niepłodności, nie sposób pominąć kwestii wpływu tej choroby na zdrowie
mentalne. W zasadzie można powiedzieć, że niepłodność i depresja tworzą błędne koło, z
którego bez pomocy specjalisty nie sposób wyjść. Stres i depresja to częste konsekwencje
bezowocnych starań o dziecko.

Etap starań o dziecko określam jako jedno z najtrudniejszych doświadczeń w moim życiu. To czas, który zostawił piętno na moich emocjach, stosunkach z najbliższymi i samą sobą. Z pewnej siebie kobiety, dla której świat zdawał się nie mieć żadnych barier i której nic nie stało na drodze do samorealizacji, stałam się dziewczynką, która szuka jakiejkolwiek dziury, żeby móc się w niej schować przed światem.

Coraz głośniej mówi się o tym, że niepłodność zawsze dotyczy pary, a nie jednostki. A jednak wiele kobiet w prywatnych rozmowach skarży się na poczucie osamotnienia w obliczu starań o upragnione dziecko.

Rady o zachowaniu spokoju czy „wrzuceniu na luz” działają jak czerwona płachta na byka dla osób borykających się z niepłodnością. Etap starań o dziecko bywa wyczerpujący i destabilizuje wiele obszarów życia pary